Strefa zagrożona wybuchem określa obszar, gdzie może powstać mieszanina palnych pyłów, cieczy, gazów z powietrzem w ilości przekraczającej Dolną Granicę Wybuchowości (DGW). Wymóg wyznaczenia strefy zagrożenia wybuchem narzuca Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych 
i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów – § 9 W pomieszczeniu należy wyznaczyć strefę zagrożenia wybuchem, jeżeli może w nim występować mieszanina wybuchowa o objętości co najmniej 0,01 m3 (10 dm3). W oznakowaniu stref wyróżniamy obszary związane z zagrożeniem pyłowym (oznakowane kolejno: 20, 21, 22) oraz gazów, par (oznakowane: 0, 1, 2). Poszczególny przypisany symbol cyfrowy do danej strefy jest związany tylko i wyłącznie z czasem trwania atmosfery wybuchowej. Wyznaczenie strefy wiąże się z określonymi obowiązkami dla Pracodawcy, m.in. urządzenia elektryczne i nieelektryczne pracujące w zasięgu wyznaczonych stref muszą być w wykonaniu ATEX lub EX, należy uwzględnić również zagrożenie ładunkami elektrostatycznymi, iskry powstałe 
w sposób mechaniczny – w wyznaczonych strefach należy poddać analizie 13 potencjalnych źródeł zapłonu. W tym celu można oprzeć się na Normie PN EN 1127-1. Urządzenia w wykonaniu EX 
oraz narzędzi nieelektryczne w wykonaniu nieiskrzącym niestety charakteryzują się większymi kosztami zakupu, ze względu na niestandardowe wykonanie.
W wielu przypadkach do eliminacji lub co najmniej ograniczenia oddziaływania strefy zagrożonej wybuchem wystarczy wprowadzić i utrzymywać reżimy technologiczne, np. w zakresie czynności porządkowych.